BLUE

Bloggen doe ik eerst altijd op papier. Het is niet altijd mogelijk om het meteen online te zetten. Deze blog is van de oversteek Italië-Spanje van twee weken geleden. Onderweg geen internet, geen telefoon.

12 juni 2017

Gisterenmiddag vertrokken we uit Cala di Volpe voor de oversteek naar Mallorca. Ik weet al van wie mijn eerste berichtje zal zijn als ik terug bereik heb: “Welkom in Spanje,” zal Proximus sms’en.

Om 6 uur vanochtend heb ik Wouter afgelost van de wacht. Ik zou een boek kunnen lezen, want alles is heel rustig, maar ik ben een beetje bang dat ik dan de tijd uit het oog zal verliezen. Wacht houden is regelmatig 360° rond de horizon afspeuren, de koers in de gaten houden, en het logboek aanvullen. Maar je kan wel wat groenten snijden en koken, of een wasje doen.

En mijmeren.

Er is jammer genoeg geen wind, de zee is zonder golven. Maar de lucht is blauw en gaat met een zacht grijsblauw over in de zee. Ik lijk wel in een onmetelijke blauwe bel te zitten.

“Blue” van Joni Mitchell heb ik bij, in een externe schijf die Hans voor me gevuld heeft met muziek en films om me drie jaar zoet te houden. En ik zou het kunnen afspelen met de kleine handige box die ik van Davor en Lence kreeg.

Maar dat ga ik nu niet doen. Because I don’t feel blue.

 

Karina