Afscheid nemen hoort erbij, als je vertrekt. Mijn collega’s en vrienden hadden dat goed begrepen en hebben me een zalige fuif bezorgd in mijn (ondertussen zo goed als lege) huis. Er waren 3 DJ’s, iedereen was verkleed in seventies, en de vogeltjes floten al toen de laatste gasten naar huis fietsten.
De collega’s hadden een liedje gemaakt voor mij, en er werd hier en daar wel wat gesnotterd. Maar ik ga gewoon de wereld rondzeilen, dus zo heel erg is dat niet. I will be back! (tenzij ik ergens blijf plakken).
Mijn vriendinnen hebben een boodschap laten drukken op een lekker warme joggingvest. Ik moet elke maand een foto maken van mij in die vest en doorsturen :-).
Mijn collega’s hebben foto’s laten drukken op een dekbedovertrek. Daar zal ik elke nacht in slapen op Le Grand Bleu of Dr NO.
Afscheid nemen is niet fijn, maar op deze manier wil ik wel vaker afscheid nemen.
Het was een nacht om nooit te vergeten. Zo was ik helemaal van mijn melk toen Joke, die ik al bijna 30 jaar niet meer gezien had, plots aan mijn deur stond. Ze vond het tijd worden om elkaar nog eens te zien. Zalig!
En dan Petra die naar haar auto stapte om naar mijn feestje te rijden, maar toen zag dat haar autoruit ingeslagen was. Foei, die dieven! ‘Scherven brengen geluk’, schreef Petra later op Facebook, ‘neem ze maar mee de wereld rond, Karina.’
