‘Wat een zalige dag was het vandaag’, zeg ik tegen Eline. ‘Dat zeg jij nu elke dag’, zegt ze lief terug.

Wat deze dagen zo mooi maakt: de natuur, het zeilen, onnozel doen met elkaar (met een paar streepjes eyeliner Matje Zwerfkatje aan boord brengen). Lezen. Slapen. Beetje mottig zijn van het gewiebel van de boot. Lekker eten. Knutselen (Eline en ik werden gisteren helemaal hysterisch toen we een knutselwinkel vonden in Missalonghi – stiften, kleurpotloden en plakband gekocht).

Maar het zijn de mensen die de dagen pas helemaal compleet maken. De Grieken zijn heel open, en het is gemakkelijk om contacten te leggen. In Missalonghi zwaaiden we naar een oude man op een fiets. Hij stopte, vertelde zijn verhaal en we hebben nu gewoon een nieuwe vriend bij: Leonidas is fotograaf, muzikant en romanticus. En nog steeds op zoek naar zijn femme fatale. Ik heb me zijn geflirt laten welgevallen.

In Galaxidi vonden we een winkeltje met buiten een krijtbord met ‘Welcome’ en daaronder een opsomming van de lokale producten die er verkocht werden. En helemaal onderaan stond: ‘Love is for free’.

Gisteren vonden we wifi in een café aan de kade, en daar kreeg ik een filmpje van mijn fantastische dochter, voor Moederdag: aan de Gentse Leie gooide ze een fles met een boodschap in het water. ‘Gelukkige Moederdag! Je kaartje is onderweg!’

Love is for free.

Nisos Aegina: een prachtig eiland. Gisteren de hele avond Matje Zwerfkatje op schoot gehad en een hele tros Nederlanders op bezoek (zo tof: zeventien Nederlandse mannen die elk jaar in mei samen gaan zeilen. Hoe cool is dat?). Perdika is de thuishaven van Matje, en ook van Maria. Maria is een vissersvrouw van een jaar of zestig. Ze heeft een rustig plekje tussen de rotsen waar ze ‘s avonds graag gaat vissen. Het dobbertje geeft licht in het donker. Nynke gaat dan mee vissen, en dan praten ze wat, of ze zwijgen.

In Perdika komt bijna dagelijks de waterboot langs: dat is een gigantische boot die het dorp bevoorraadt met water. Dat lossen duurt wel enkele uren, en boten die in de weg liggen moeten wijken. Le Grand Bleu dus richting Aegina (stad). Onderweg was het zo warm dat we voor anker gingen liggen en met z’n drieën in het zoute water plonsden. Voor mij de eerste keer sinds ik vrijdag aankwam. Het was er niet diep; met de duikbril op kon je de bodem zien. En ook dat er een plastic zakje rond de schroef zat. Bah, die milieuvervuilers! Nynke en Wouter -met duikersmes aan de kuit gesnoerd -doken onder de boot en het zaakje was in enkele minuten geklaard.

Aegina stad is gezellig druk, terrasjes aan de overkant van de straat, en veel wandelaars. We kochten een hangplantje met vrolijke bloemen en knuffelden de Griekse poezen (eentje lag in de etalage van een schoenenwinkel te slapen; onbereikbaar en onverstoorbaar). Er zijn veel zwerfkatten in Griekenland, maar toch wordt er voor gezorgd.

Karina

Op de foto’s: prachtige gevel in een klein straatje in Aegina. De zwarte poes is nauwkeurig geschilderd boven het bankje. En ons hangplantje waar we heel blij van worden.

Het is donderdag.

Dirk, Peggy en Tim zijn nu al vijf dagen aan boord van Le Grand Bleu. Vanochtend zijn we vroeg uitgevaren vanuit de baai Mandraki, gelegen aan de Noordkant van het eiland Hydra. Daar lagen we voor anker, onder de heldere sterrenhemel met de geluiden van vechtende katten op de achtergrond. Op het eiland zijn er nauwelijks auto’s. Al het vervoer gaat per ezel!

Nu varen we rond de 8 knopen. Het grootzeil en de genua staan op. We gaan schuin en Tim vindt het een beetje spannend. We stellen hem gerust, hij zit dicht bij mama. De afgelopen dagen hebben we veel verschillend weer gehad. Het ene moment lagen we zonder wind te dobberen op de zee in volle zon, en het andere vaarden we met veel bewolking en ruime wind met veel kleren aan.

De golven komen soms van zij, dan weer van achteren, en dan weer van voor. We hebben veel mooie dingen meegemaakt samen. Het beeld, vanuit het raampje van de kombuis met Wouter en Tim samen rondjes varend in de rib, beide zwaaiend naar Peggy en Dirk, is blijven hangen. De eerste duik van Dirk, Peggy en Tim in het toch nog redelijk frisse water. Ondanks de temperatuur van het water bleef Dirk stoer het langst van iedereen in de zee.

Peggy, die vooral wilde uitrusten tijdens de reis, leest boeken en ontspant tijdens het varen, genietend van de zon en de deining. Er wordt ook veel gelachen en geplaagd. Tim neemt het liefst Wouter in de maling, dan bespreekt hij z’n plan met mij, en samen hebben we veel plezier. Er wordt ook wat gegniffeld om mijn Hollands taalgebruik.

De vier Vlamingen roepen in koor: ‘Dat is heeeeerrrlijk!’ Amai :-).

Gisteren is de paashaas geweest! Die had twee chocolade eieren verstopt in de boot voor Wouter en Tim.

Ik kan best wel lekker koken, dat mag gezegd. Samen met Tim heb ik verse vis gehaald op de markt van Spetsai. Hm, lekker!

En Matje, het zwerfkatje?
Matje hebben we al een paar dagen niet gezien. Wouter heeft hem al een kaartje gestuurd dat we snel langskomen op Aegina om te knuffelen en te spelen.

Liefs,

Nynke

Eerst nog even samenvatten: Wouter vertrok al in februari, ik op 28 april (naar Athene, Le Grand Bleu), en Erik op 8 juli vanuit Oostende (Dr NO). De twee boten ontmoeten elkaar in augustus op Ibiza.

Ik ben net terug van een weekje Athene, waar ik Wouter en Nynke geholpen heb met het schoonmaken van de boot en voorraden inslaan. Ik denk dat we 100 rollen WC-papier bij hebben :-). Nynke blijft de hele maand april op Le Grand Bleu om de gasten in de watten te leggen. Le Grand Bleu vertrekt op 6 mei richting Palermo. Volg onze route hier: www.sailinglegrandbleu.com/nl/reisroute/.

Maandag zeilden we van Athene naar het pittoreske Aegina, een klein eilandje waar er nog geen toeristen te bespeuren vielen rond deze tijd van het jaar. We legden aan tussen de vissersbootjes en ontmoetten er het liefste zwerfkatje ter wereld. Hij kwam op ons afgelopen en wilde vooral geknuffeld worden. Wouter nam hem op zijn arm, en ook bij mij zat hij een tijdje op mijn schouder om de wereld eens vanuit een ander perspectief te kunnen bekijken.

We doopten hem ‘Matje’, het Oostends voor ‘maatje’. Matje bleef bij ons en volgde ons later aan boord om een hapje mee te eten en een dutje te doen. ‘s Avonds verdween hij, waarschijnlijk om te gaan feesten, maar de volgende ochtend stond ie er weer, voor een knuffel en een ontbijt. We hadden hartzeer toen we hem dinsdagochtend achterlieten op het ponton.

Dinsdag, op zee, vroeg skipper Wouter of we zin hadden in een spelletje. Ja! Altijd hoor!

Het spelletje bleek een oefening ‘man overboord’ te zijn. Wouter gooide plots een fender* overboord, en gaf ons de opdracht hem te ‘redden’. We leerden meteen dat er een aantal belangrijke regels zijn: situatie inschatten, taken verdelen, gerichte actie ondernemen. Eén persoon krijgt bijvoorbeeld de opdracht om de drenkeling in de gaten te houden en te blijven wijzen naar de plaats waar hij drijft. Om een lang verhaal kort te maken: we hebben de fender gered!

Later die dag lagen we voor anker, dicht bij de haven van Piraeus. Dirk, onze hobbykok, maakte een fantastische lunch met verse feta. Voor anker liggen kan soms wel wat meer wiebelen, maar het is een heel fijn gevoel (vind ik toch).

Toen ik ‘s avonds rond 22.00 uur thuis was, bedacht ik dat ik op één dag heel veel verschillende soorten verplaatsingen had gemaakt: gezeild, op een motorbootje gezeten, de bus genomen naar de luchthaven, gevlogen (Athene – Brussel), de trein genomen van Zaventem naar Sint-Niklaas. En daar nog een taxi genomen naar huis (als het genoeg geweest is, is het genoeg geweest). Maar van al deze vervoermiddelen was er maar eentje dat bleef hangen: ik had zeebenen, van Le Grand Bleu. Zalig!

Karina

*Fenders zijn een soort van stevige ballonnen die aan de zijkanten van een boot gehangen worden bij het aanleggen, om te vermijden dat boten tegen elkaar botsen als ze naast elkaar in de haven liggen. Je ziet ze hier hangen op de eerste foto.