Mallorca.

Het is elke dag zó warm dat om het even welk kledingstuk, hoe licht ook, aan je huid kleeft. Sommige zeilers zie je wel eens poedelnaakt op hun boot zitten. Ik hou het voorlopig nog beschaafd, maar ik realiseer me dat 70% van mijn garderobe op deze reis van weinig nut zal zijn. Ik draag enkel topjes en shorts. Van de T-shirts heb ik de mouwen al afgeknipt, zelfs van die met korte mouwtjes. Pijpen afgeknipt van jeansbroeken, lange jurken ingekort. Mijn jas en dikke trui heb ik een tijdje geleden al zo goed weggestopt dat ik de boot binnenstebuiten zou moeten keren om ze terug te vinden.

Aan mijn voeten enkel teenslippers als we aan land gaan. Ik moet denken aan Thomas Siffer, die in zijn boek “Land in Zicht” ook beschreef hoe hij plots besefte dat hij al twee jaar geen schoenen had aangehad.

Evert, een sympathieke zestigplusser die een aantal jaren geleden samen met zijn vrouw Corry ook rond de wereld zeilde, en die we ontmoetten in Olbia, Sardinië, zei het zo: “Je voeten? Die krijg je nooit meer schoon. En de eerste keer dat je terug een lange broek aan moet. Pijn! Echt!”

Maar mij hoor je niet klagen :-).

We doen er 40 uren over, van Griekenland naar Italië.

Ik vaar graag ‘s nachts, als er geen land te bespeuren valt, en met heldere hemel. Water en sterren. Wie de wacht houdt, speurt regelmatig de horizon af naar lichten van andere boten (voor de veiligheid). Soms is het zo donker dat de zee overgaat in de lucht. ‘Het is een beetje zoals vliegen’, zegt Eline (op de foto boven: Eline blij met Italië in zicht na de overtocht).

Je voelt niet dat je een grens oversteekt, maar ‘s ochtends meer je aan in een ander land. Je maakt er kennis met Saverio, taximan en fikser van alles; hij laat aan potentiële klanten gratis cornetti bezorgen, met zijn handtekening op het papieren zakje. En dat werkt: later kopen we, uit de koffer van zijn witte taxi, een bol heerlijke geitenkaas en een fles frisse witte wijn. We krijgen er gratis Italiaans straattheater bij: Saverio kijkt beledigd als ik probeer af te bieden, maar geeft er even later dan toch nog een flesje wijn bij. Van de zaak.

Ondertussen zijn Eline en Nynke in Palermo op een vliegtuig gestapt naar huis. Maar de nachtvluchten op onze zeilboot zullen ze wellicht nooit vergeten.

PS: de foto’s hieronder zijn van vorige nacht, onderweg van Ustica naar Olbia (Sardinië). De nacht was zo mooi dat ik Wouter niet wilde wakker maken om me af te lossen van mijn wacht. Geen maan, maar een fantastische sterrenhemel met de Melkweg. Tegen vijf uur ‘s ochtends stond de horizon in het oosten in brand. En toen verscheen die prachtige gele vuurbol.

Daarna ben ik Wouter gaan wekken :-).

‘Wat een zalige dag was het vandaag’, zeg ik tegen Eline. ‘Dat zeg jij nu elke dag’, zegt ze lief terug.

Wat deze dagen zo mooi maakt: de natuur, het zeilen, onnozel doen met elkaar (met een paar streepjes eyeliner Matje Zwerfkatje aan boord brengen). Lezen. Slapen. Beetje mottig zijn van het gewiebel van de boot. Lekker eten. Knutselen (Eline en ik werden gisteren helemaal hysterisch toen we een knutselwinkel vonden in Missalonghi – stiften, kleurpotloden en plakband gekocht).

Maar het zijn de mensen die de dagen pas helemaal compleet maken. De Grieken zijn heel open, en het is gemakkelijk om contacten te leggen. In Missalonghi zwaaiden we naar een oude man op een fiets. Hij stopte, vertelde zijn verhaal en we hebben nu gewoon een nieuwe vriend bij: Leonidas is fotograaf, muzikant en romanticus. En nog steeds op zoek naar zijn femme fatale. Ik heb me zijn geflirt laten welgevallen.

In Galaxidi vonden we een winkeltje met buiten een krijtbord met ‘Welcome’ en daaronder een opsomming van de lokale producten die er verkocht werden. En helemaal onderaan stond: ‘Love is for free’.

Gisteren vonden we wifi in een café aan de kade, en daar kreeg ik een filmpje van mijn fantastische dochter, voor Moederdag: aan de Gentse Leie gooide ze een fles met een boodschap in het water. ‘Gelukkige Moederdag! Je kaartje is onderweg!’

Love is for free.

Nisos Aegina: een prachtig eiland. Gisteren de hele avond Matje Zwerfkatje op schoot gehad en een hele tros Nederlanders op bezoek (zo tof: zeventien Nederlandse mannen die elk jaar in mei samen gaan zeilen. Hoe cool is dat?). Perdika is de thuishaven van Matje, en ook van Maria. Maria is een vissersvrouw van een jaar of zestig. Ze heeft een rustig plekje tussen de rotsen waar ze ‘s avonds graag gaat vissen. Het dobbertje geeft licht in het donker. Nynke gaat dan mee vissen, en dan praten ze wat, of ze zwijgen.

In Perdika komt bijna dagelijks de waterboot langs: dat is een gigantische boot die het dorp bevoorraadt met water. Dat lossen duurt wel enkele uren, en boten die in de weg liggen moeten wijken. Le Grand Bleu dus richting Aegina (stad). Onderweg was het zo warm dat we voor anker gingen liggen en met z’n drieën in het zoute water plonsden. Voor mij de eerste keer sinds ik vrijdag aankwam. Het was er niet diep; met de duikbril op kon je de bodem zien. En ook dat er een plastic zakje rond de schroef zat. Bah, die milieuvervuilers! Nynke en Wouter -met duikersmes aan de kuit gesnoerd -doken onder de boot en het zaakje was in enkele minuten geklaard.

Aegina stad is gezellig druk, terrasjes aan de overkant van de straat, en veel wandelaars. We kochten een hangplantje met vrolijke bloemen en knuffelden de Griekse poezen (eentje lag in de etalage van een schoenenwinkel te slapen; onbereikbaar en onverstoorbaar). Er zijn veel zwerfkatten in Griekenland, maar toch wordt er voor gezorgd.

Karina

Op de foto’s: prachtige gevel in een klein straatje in Aegina. De zwarte poes is nauwkeurig geschilderd boven het bankje. En ons hangplantje waar we heel blij van worden.