BLUE

Bloggen doe ik eerst altijd op papier. Het is niet altijd mogelijk om het meteen online te zetten. Deze blog is van de oversteek Italië-Spanje van twee weken geleden. Onderweg geen internet, geen telefoon.

12 juni 2017

Gisterenmiddag vertrokken we uit Cala di Volpe voor de oversteek naar Mallorca. Ik weet al van wie mijn eerste berichtje zal zijn als ik terug bereik heb: “Welkom in Spanje,” zal Proximus sms’en.

Om 6 uur vanochtend heb ik Wouter afgelost van de wacht. Ik zou een boek kunnen lezen, want alles is heel rustig, maar ik ben een beetje bang dat ik dan de tijd uit het oog zal verliezen. Wacht houden is regelmatig 360° rond de horizon afspeuren, de koers in de gaten houden, en het logboek aanvullen. Maar je kan wel wat groenten snijden en koken, of een wasje doen.

En mijmeren.

Er is jammer genoeg geen wind, de zee is zonder golven. Maar de lucht is blauw en gaat met een zacht grijsblauw over in de zee. Ik lijk wel in een onmetelijke blauwe bel te zitten.

“Blue” van Joni Mitchell heb ik bij, in een externe schijf die Hans voor me gevuld heeft met muziek en films om me drie jaar zoet te houden. En ik zou het kunnen afspelen met de kleine handige box die ik van Davor en Lence kreeg.

Maar dat ga ik nu niet doen. Because I don’t feel blue.

 

Karina

The Mystery Girl

Jullie vroegen het je af.

Neen, ik was niet alleen toen ik 2 jaar geleden besliste om mijn droom waar te maken om rond de wereld te zeilen. Ik beleefde samen met mijn vriendin een paar spirituele gebeurtenissen die ons deden inzien dat wij dit moesten doen, dat het kon, en dat het mocht.
Het ontmoeten van een koppel in Londen dat zo’n een reis al gemaakt heeft, was de eerste aanzet. Een paar maanden later kwamen we diezelfde mensen tegen in La Trinité sur Mer. Een voorteken dat het universum dit avontuur voor ons in petto had!  Onze gesprekken draaiden steeds meer en meer rond hetzelfde thema…
Wij kunnen nu ook het romantische detail verklappen dat ‘Le Grand Bleu’ het restaurant is waar Nancy en ik onze eerste date hadden. Dat Le Grand Bleu ook verwijst naar een mooie film, de Grote Oceaan en een dolfijn, was mooi meegenomen.
Maar Nancy ’s verhaal is niet zonder slag of stoot gegaan. Ze had de voorbije 2 jaar heel wat hindernissen te overwinnen. Het heeft lang geduurd voor ze zekerheid had of ze mee de wereld rond kon, er moest immers een regeling voor haar kinderen afgesproken worden. Het is nu duidelijk dat ze niet heel de reis aan boord zal zijn, wel bepaalde stukken. Alvast juli en augustus dit jaar.
Dus Nancy vertrekt op 8 juli met mij vanuit Oostende. Welkom aan boord, Nancy!
PS: check het profiel van Nancy op deze website.

AARDE

We liggen al enkele dagen voor anker in Cala di Volpe, Sardinië. Een prachtige baai met verschillende tinten blauw. Je kan je anker zien liggen blinken op de bodem. Aan land is er enkel een groot hotel te zien; verderop, op de heuvel, een klein dorp.

Ik hou van aarde. Een paar dagen geleden kocht ik een zak potgrond in een supermarkt in Olbia. Om iets te laten groeien op de boot. Boom heeft het opgegeven.*

Aarde dus. Plantje heb ik net overboord gegooid, helemaal uitgedroogd was hij, en opgegeten door de zilte zeelucht. Nu heb ik bieslook gezaaid in de paarse hangpot van Plantje. Ik heb wat in de zak zitten graaien en woelen. Lekker. Mooie grond.

Maar toch aard ik wel op het water.

Karina

 

* We zijn van enkele voorwerpen het lidwoord beginnen weglaten, om ze een identiteit te geven. In gedachten krijgen ze ook een hoofdletter. Boom. Plantje. Mandje. Sommige dingen hebben een echte naam gekregen, zoals Jack (onze bijboot), Jommeke (de motor van de bijboot), Keirel (de automatische piloot). En Wouter begint nu ook Jenny te zeggen als hij het over de generator heeft.