EEN BEETJE ZOALS VLIEGEN

We doen er 40 uren over, van Griekenland naar Italië.

Ik vaar graag ‘s nachts, als er geen land te bespeuren valt, en met heldere hemel. Water en sterren. Wie de wacht houdt, speurt regelmatig de horizon af naar lichten van andere boten (voor de veiligheid). Soms is het zo donker dat de zee overgaat in de lucht. ‘Het is een beetje zoals vliegen’, zegt Eline (op de foto boven: Eline blij met Italië in zicht na de overtocht).

Je voelt niet dat je een grens oversteekt, maar ‘s ochtends meer je aan in een ander land. Je maakt er kennis met Saverio, taximan en fikser van alles; hij laat aan potentiële klanten gratis cornetti bezorgen, met zijn handtekening op het papieren zakje. En dat werkt: later kopen we, uit de koffer van zijn witte taxi, een bol heerlijke geitenkaas en een fles frisse witte wijn. We krijgen er gratis Italiaans straattheater bij: Saverio kijkt beledigd als ik probeer af te bieden, maar geeft er even later dan toch nog een flesje wijn bij. Van de zaak.

Ondertussen zijn Eline en Nynke in Palermo op een vliegtuig gestapt naar huis. Maar de nachtvluchten op onze zeilboot zullen ze wellicht nooit vergeten.

PS: de foto’s hieronder zijn van vorige nacht, onderweg van Ustica naar Olbia (Sardinië). De nacht was zo mooi dat ik Wouter niet wilde wakker maken om me af te lossen van mijn wacht. Geen maan, maar een fantastische sterrenhemel met de Melkweg. Tegen vijf uur ‘s ochtends stond de horizon in het oosten in brand. En toen verscheen die prachtige gele vuurbol.

Daarna ben ik Wouter gaan wekken :-).

ANTI-FOULING TESTEN

Tijdens onze zeiltocht rond de wereld wil Erik, die een old-school chemicus is, een paar innovatieve ideeën rond anti-fouling verven testen op onze boten.  Die producten zijn nodig om aangroei van zeepokken op de romp te vermijden.  Erik doet al jaren onderzoek naar dergelijke verven, die tot op vandaag nog giftige producten bevatten.

Aan de UGent werd een product ontwikkeld op basis van afval van schaaldieren.  Hoe kan je dit beter testen dan door er eens mee rond de wereld te varen?

Erik heeft trouwens ook zijn eigen formule ontwikkeld, op basis van uitsluitend natuurlijke producten.  Ook deze verf wordt getest tijdens het Sailing Le Grand Bleu project.

Ten slotte is er een samenwerking met de UHasselt en de KULeuven rond het inzetten van nano-technologie voor deze toepassing.

Tijdens de reis wil Erik geregeld duiken met zijn camera om de werking van de testvlakjes op te volgen.  Zijn grote droom is dat die giftige producten eindelijk kunnen vervangen worden door een milieuvriendelijke versie.

http://www.ugent.be/nl/actueel/persberichten/zeilboot-beschermlaag-coating-schaaldier-afval-biologisch-gent-zeepokken.htm

Op de foto: het roer van Dr NO met drie testvakjes.

LOVE IS FOR FREE

‘Wat een zalige dag was het vandaag’, zeg ik tegen Eline. ‘Dat zeg jij nu elke dag’, zegt ze lief terug.

Wat deze dagen zo mooi maakt: de natuur, het zeilen, onnozel doen met elkaar (met een paar streepjes eyeliner Matje Zwerfkatje aan boord brengen). Lezen. Slapen. Beetje mottig zijn van het gewiebel van de boot. Lekker eten. Knutselen (Eline en ik werden gisteren helemaal hysterisch toen we een knutselwinkel vonden in Missalonghi – stiften, kleurpotloden en plakband gekocht).

Maar het zijn de mensen die de dagen pas helemaal compleet maken. De Grieken zijn heel open, en het is gemakkelijk om contacten te leggen. In Missalonghi zwaaiden we naar een oude man op een fiets. Hij stopte, vertelde zijn verhaal en we hebben nu gewoon een nieuwe vriend bij: Leonidas is fotograaf, muzikant en romanticus. En nog steeds op zoek naar zijn femme fatale. Ik heb me zijn geflirt laten welgevallen.

In Galaxidi vonden we een winkeltje met buiten een krijtbord met ‘Welcome’ en daaronder een opsomming van de lokale producten die er verkocht werden. En helemaal onderaan stond: ‘Love is for free’.

Gisteren vonden we wifi in een café aan de kade, en daar kreeg ik een filmpje van mijn fantastische dochter, voor Moederdag: aan de Gentse Leie gooide ze een fles met een boodschap in het water. ‘Gelukkige Moederdag! Je kaartje is onderweg!’

Love is for free.

DE TIJD IS VRIJ

Geleefd worden is iets wat ik niet meer wil.
Ik wil zelf leven. Zelf bepalen wat ik doe. Mijn tijd zelf indelen. Maar eigenlijk bepaal ik nog steeds niet echt zelf wat ik doe, maar ik word ook niet geleefd.
Hoe zit dat dan?

Gisteren, bijvoorbeeld. Op het einde van een zonnige dag in Perdika komt heel plots een sterke wind opzetten, waardoor verschillende boten in de haven niet meer stabiel ter plaatse liggen. Best wel een gevaarlijke situatie.
Wouter nam snel een correcte beslissing, en na enkele kordate ingrepen lagen we helemaal goed en veilig (Wouter is de beste skipper ter wereld!). Een andere zeilboot zat in nesten (de skipper was er niet), en Wouter sprong aan boord om hen veilig voor anker te leggen. Na dit hele gebeuren ontdekten we dat we 3 uur verder waren, en we hadden het niet eens door. We waren enkel met de wind en de boten bezig.

Of vandaag. In de haven van Aegina begon Wouter te vissen en lieten Eline en Nynke alles vallen om hem te assisteren. Avondmaal: check!
Ik werkte intussen wat aan onze website en besef nu dat de dag om is.

Neen, ik word niet geleefd, maar ik bepaal ook niet zelf wat er gebeurt. Wat wegvalt is de structuur: opstaan en weten hoe de rest van je dag, je week, je maand er zal uitzien. Hier sta ik op en word ik ‘gestuurd’ door wat er op mijn pad komt: dat kan een zwerfkatje zijn, een school vissen, de wind, of een anker dat wat lastig doet.

Dat zit dus helemaal snor.

Karina

(op de foto’s: Nynke en Wouter duiken onder, Eline in wolken, Wouter maakt de onderkant van ‘Jack’ helemaal schoon, en vissen voor het avondmaal)

GRIEKSE POEZEN, MARIA, EN ZOUT WATER

Nisos Aegina: een prachtig eiland. Gisteren de hele avond Matje Zwerfkatje op schoot gehad en een hele tros Nederlanders op bezoek (zo tof: zeventien Nederlandse mannen die elk jaar in mei samen gaan zeilen. Hoe cool is dat?). Perdika is de thuishaven van Matje, en ook van Maria. Maria is een vissersvrouw van een jaar of zestig. Ze heeft een rustig plekje tussen de rotsen waar ze ‘s avonds graag gaat vissen. Het dobbertje geeft licht in het donker. Nynke gaat dan mee vissen, en dan praten ze wat, of ze zwijgen.

In Perdika komt bijna dagelijks de waterboot langs: dat is een gigantische boot die het dorp bevoorraadt met water. Dat lossen duurt wel enkele uren, en boten die in de weg liggen moeten wijken. Le Grand Bleu dus richting Aegina (stad). Onderweg was het zo warm dat we voor anker gingen liggen en met z’n drieën in het zoute water plonsden. Voor mij de eerste keer sinds ik vrijdag aankwam. Het was er niet diep; met de duikbril op kon je de bodem zien. En ook dat er een plastic zakje rond de schroef zat. Bah, die milieuvervuilers! Nynke en Wouter -met duikersmes aan de kuit gesnoerd -doken onder de boot en het zaakje was in enkele minuten geklaard.

Aegina stad is gezellig druk, terrasjes aan de overkant van de straat, en veel wandelaars. We kochten een hangplantje met vrolijke bloemen en knuffelden de Griekse poezen (eentje lag in de etalage van een schoenenwinkel te slapen; onbereikbaar en onverstoorbaar). Er zijn veel zwerfkatten in Griekenland, maar toch wordt er voor gezorgd.

Karina

Op de foto’s: prachtige gevel in een klein straatje in Aegina. De zwarte poes is nauwkeurig geschilderd boven het bankje. En ons hangplantje waar we heel blij van worden.