DE TIJD IS VRIJ

Geleefd worden is iets wat ik niet meer wil.
Ik wil zelf leven. Zelf bepalen wat ik doe. Mijn tijd zelf indelen. Maar eigenlijk bepaal ik nog steeds niet echt zelf wat ik doe, maar ik word ook niet geleefd.
Hoe zit dat dan?

Gisteren, bijvoorbeeld. Op het einde van een zonnige dag in Perdika komt heel plots een sterke wind opzetten, waardoor verschillende boten in de haven niet meer stabiel ter plaatse liggen. Best wel een gevaarlijke situatie.
Wouter nam snel een correcte beslissing, en na enkele kordate ingrepen lagen we helemaal goed en veilig (Wouter is de beste skipper ter wereld!). Een andere zeilboot zat in nesten (de skipper was er niet), en Wouter sprong aan boord om hen veilig voor anker te leggen. Na dit hele gebeuren ontdekten we dat we 3 uur verder waren, en we hadden het niet eens door. We waren enkel met de wind en de boten bezig.

Of vandaag. In de haven van Aegina begon Wouter te vissen en lieten Eline en Nynke alles vallen om hem te assisteren. Avondmaal: check!
Ik werkte intussen wat aan onze website en besef nu dat de dag om is.

Neen, ik word niet geleefd, maar ik bepaal ook niet zelf wat er gebeurt. Wat wegvalt is de structuur: opstaan en weten hoe de rest van je dag, je week, je maand er zal uitzien. Hier sta ik op en word ik ‘gestuurd’ door wat er op mijn pad komt: dat kan een zwerfkatje zijn, een school vissen, de wind, of een anker dat wat lastig doet.

Dat zit dus helemaal snor.

Karina

(op de foto’s: Nynke en Wouter duiken onder, Eline in wolken, Wouter maakt de onderkant van ‘Jack’ helemaal schoon, en vissen voor het avondmaal)