GRIEKSE POEZEN, MARIA, EN ZOUT WATER
Nisos Aegina: een prachtig eiland. Gisteren de hele avond Matje Zwerfkatje op schoot gehad en een hele tros Nederlanders op bezoek (zo tof: zeventien Nederlandse mannen die elk jaar in mei samen gaan zeilen. Hoe cool is dat?). Perdika is de thuishaven van Matje, en ook van Maria. Maria is een vissersvrouw van een jaar of zestig. Ze heeft een rustig plekje tussen de rotsen waar ze ‘s avonds graag gaat vissen. Het dobbertje geeft licht in het donker. Nynke gaat dan mee vissen, en dan praten ze wat, of ze zwijgen.
In Perdika komt bijna dagelijks de waterboot langs: dat is een gigantische boot die het dorp bevoorraadt met water. Dat lossen duurt wel enkele uren, en boten die in de weg liggen moeten wijken. Le Grand Bleu dus richting Aegina (stad). Onderweg was het zo warm dat we voor anker gingen liggen en met z’n drieën in het zoute water plonsden. Voor mij de eerste keer sinds ik vrijdag aankwam. Het was er niet diep; met de duikbril op kon je de bodem zien. En ook dat er een plastic zakje rond de schroef zat. Bah, die milieuvervuilers! Nynke en Wouter -met duikersmes aan de kuit gesnoerd -doken onder de boot en het zaakje was in enkele minuten geklaard.
Aegina stad is gezellig druk, terrasjes aan de overkant van de straat, en veel wandelaars. We kochten een hangplantje met vrolijke bloemen en knuffelden de Griekse poezen (eentje lag in de etalage van een schoenenwinkel te slapen; onbereikbaar en onverstoorbaar). Er zijn veel zwerfkatten in Griekenland, maar toch wordt er voor gezorgd.
Karina
Op de foto’s: prachtige gevel in een klein straatje in Aegina. De zwarte poes is nauwkeurig geschilderd boven het bankje. En ons hangplantje waar we heel blij van worden.