MET VEILIGHEID WORDT NIET GELACHEN…

…maar het is wel heel plezant om te oefenen!

Nog twee keer slapen en ik vertrek naar Athene. Mijn bezittingen heb ik gereduceerd tot 6 bananendozen, een accordeon en twee oude,  prachtige fauteuils van tante Georgette. Alles ondergebracht bij mijn tante Maggie en Ward, en bij mijn lieve vrienden Davor en Lena.

Maar de voorbije week had ik wel wat anders te doen dan in te pakken. Vijf dagen veiligheidstraining van www.naviclass.be, met onder andere EHBO (ik kan intussen iemand in recovery position leggen), Personal Survival Techniques, en Fire Fighting.

Spectaculair: een vlot te water laten en er proberen inkruipen met een zwemvest aan. Drie keer moeten proberen, en dan de kneep te pakken. Dan een immersion suit aan, waarmee je met de beste wil ter wereld echt niet onder water kan. Schijnt ook goed te zijn om je lichaam warm te houden.

Leren blussen met verschillende soorten brandblussers (CO2 is de leukste, die met poeder zeer efficiënt en snel). En verder een Darth-Vaderke gedaan met perslucht op de rug, en geblinddoekt mijn weg gezocht in een ruimte met veel deuren en trappen.

Als kers op de taart vandaag mijn certificaat behaald om de marifoon te mogen gebruiken aan boord. Ik mag dus ‘Mayday mayday mayday’ roepen als dat nodig zou zijn. Maar wees gerust. Want dat ben ik ook.

 

Karina

 

NYNKE BLOGT: HEERLIJKE WEEK MET DIRK, PEGGY EN TIM

Het is donderdag.

Dirk, Peggy en Tim zijn nu al vijf dagen aan boord van Le Grand Bleu. Vanochtend zijn we vroeg uitgevaren vanuit de baai Mandraki, gelegen aan de Noordkant van het eiland Hydra. Daar lagen we voor anker, onder de heldere sterrenhemel met de geluiden van vechtende katten op de achtergrond. Op het eiland zijn er nauwelijks auto’s. Al het vervoer gaat per ezel!

Nu varen we rond de 8 knopen. Het grootzeil en de genua staan op. We gaan schuin en Tim vindt het een beetje spannend. We stellen hem gerust, hij zit dicht bij mama. De afgelopen dagen hebben we veel verschillend weer gehad. Het ene moment lagen we zonder wind te dobberen op de zee in volle zon, en het andere vaarden we met veel bewolking en ruime wind met veel kleren aan.

De golven komen soms van zij, dan weer van achteren, en dan weer van voor. We hebben veel mooie dingen meegemaakt samen. Het beeld, vanuit het raampje van de kombuis met Wouter en Tim samen rondjes varend in de rib, beide zwaaiend naar Peggy en Dirk, is blijven hangen. De eerste duik van Dirk, Peggy en Tim in het toch nog redelijk frisse water. Ondanks de temperatuur van het water bleef Dirk stoer het langst van iedereen in de zee.

Peggy, die vooral wilde uitrusten tijdens de reis, leest boeken en ontspant tijdens het varen, genietend van de zon en de deining. Er wordt ook veel gelachen en geplaagd. Tim neemt het liefst Wouter in de maling, dan bespreekt hij z’n plan met mij, en samen hebben we veel plezier. Er wordt ook wat gegniffeld om mijn Hollands taalgebruik.

De vier Vlamingen roepen in koor: ‘Dat is heeeeerrrlijk!’ Amai :-).

Gisteren is de paashaas geweest! Die had twee chocolade eieren verstopt in de boot voor Wouter en Tim.

Ik kan best wel lekker koken, dat mag gezegd. Samen met Tim heb ik verse vis gehaald op de markt van Spetsai. Hm, lekker!

En Matje, het zwerfkatje?
Matje hebben we al een paar dagen niet gezien. Wouter heeft hem al een kaartje gestuurd dat we snel langskomen op Aegina om te knuffelen en te spelen.

Liefs,

Nynke

WAT VERTREKKEN MET ANDEREN DOET. EN MET MIJ.

Ik ben al een paar maanden aan het vertrekken. Dat wil zeggen: vanaf de aankondiging van mijn plannen, tot nu. Nu wordt het spannend. Binnen 16 dagen neem ik een one way ticket naar Athene. En nu merk ik een verschil. Aanvankelijk waren mensen gewoon blij voor mij, en nieuwsgierig. Wàt ga je doen? Wow! En wanneer? En met wie?

En nu is het bijna zo ver. En er verandert iets. Mijn omgeving neemt nu echt afscheid van mij, en het is alsof ik een beetje doodga, alsof ze het gevoel hebben me nooit meer terug te zullen zien. Wat natuurlijk niet zo is. Maar toch.

Er worden oprechte gesprekken gevoerd, soms bijna bekentenissen. Er wordt bewierookt, een laatste boek meegegeven, een brief geschreven. Het verschil tussen doodgaan en vertrekken is dat ik het allemaal mag meemaken. Niemand hoeft te zeggen: “Ach had ik maar.”

Het is heel intens, en zeer aangenaam. Er is geen verdriet, maar wel een behoefte om nog snel een aantal dingen recht te zetten, te regelen, uit te spreken. Er wordt zonder gêne geknuffeld op straat met iemand die je nog tegenkomt na lange tijd niet gezien te hebben.

Heel fijn is dat, op die manier vertrekken. Iedereen zou eens moeten vertrekken, ooit.

En wat het met mij doet? Al het materiële wegdoen is geen probleem. maar bij het inpakken gaan Maya’s eerste schoentjes in een bananendoos, net zoals haar kindertekeningen en haar lieve briefjes naar mij toen ze klein was.

Om het met Toon Tellegen te zeggen: “Ik wil je graag missen, maar ik weet niet wat dat is. Dus misschien moet ik eens vertrekken.” (Mier tegen Eekhoorn)

Karina

Foto: dochter Maya met poes. Al enkele jaren geleden, maar een van mijn favorieten.

 

 

SAFETY FIRST, ZEEBENEN EN HET LIEFSTE ZWERFKATJE TER WERELD

Eerst nog even samenvatten: Wouter vertrok al in februari, ik op 28 april (naar Athene, Le Grand Bleu), en Erik op 8 juli vanuit Oostende (Dr NO). De twee boten ontmoeten elkaar in augustus op Ibiza.

Ik ben net terug van een weekje Athene, waar ik Wouter en Nynke geholpen heb met het schoonmaken van de boot en voorraden inslaan. Ik denk dat we 100 rollen WC-papier bij hebben :-). Nynke blijft de hele maand april op Le Grand Bleu om de gasten in de watten te leggen. Le Grand Bleu vertrekt op 6 mei richting Palermo. Volg onze route hier: www.sailinglegrandbleu.com/nl/reisroute/.

Maandag zeilden we van Athene naar het pittoreske Aegina, een klein eilandje waar er nog geen toeristen te bespeuren vielen rond deze tijd van het jaar. We legden aan tussen de vissersbootjes en ontmoetten er het liefste zwerfkatje ter wereld. Hij kwam op ons afgelopen en wilde vooral geknuffeld worden. Wouter nam hem op zijn arm, en ook bij mij zat hij een tijdje op mijn schouder om de wereld eens vanuit een ander perspectief te kunnen bekijken.

We doopten hem ‘Matje’, het Oostends voor ‘maatje’. Matje bleef bij ons en volgde ons later aan boord om een hapje mee te eten en een dutje te doen. ‘s Avonds verdween hij, waarschijnlijk om te gaan feesten, maar de volgende ochtend stond ie er weer, voor een knuffel en een ontbijt. We hadden hartzeer toen we hem dinsdagochtend achterlieten op het ponton.

Dinsdag, op zee, vroeg skipper Wouter of we zin hadden in een spelletje. Ja! Altijd hoor!

Het spelletje bleek een oefening ‘man overboord’ te zijn. Wouter gooide plots een fender* overboord, en gaf ons de opdracht hem te ‘redden’. We leerden meteen dat er een aantal belangrijke regels zijn: situatie inschatten, taken verdelen, gerichte actie ondernemen. Eén persoon krijgt bijvoorbeeld de opdracht om de drenkeling in de gaten te houden en te blijven wijzen naar de plaats waar hij drijft. Om een lang verhaal kort te maken: we hebben de fender gered!

Later die dag lagen we voor anker, dicht bij de haven van Piraeus. Dirk, onze hobbykok, maakte een fantastische lunch met verse feta. Voor anker liggen kan soms wel wat meer wiebelen, maar het is een heel fijn gevoel (vind ik toch).

Toen ik ‘s avonds rond 22.00 uur thuis was, bedacht ik dat ik op één dag heel veel verschillende soorten verplaatsingen had gemaakt: gezeild, op een motorbootje gezeten, de bus genomen naar de luchthaven, gevlogen (Athene – Brussel), de trein genomen van Zaventem naar Sint-Niklaas. En daar nog een taxi genomen naar huis (als het genoeg geweest is, is het genoeg geweest). Maar van al deze vervoermiddelen was er maar eentje dat bleef hangen: ik had zeebenen, van Le Grand Bleu. Zalig!

Karina

*Fenders zijn een soort van stevige ballonnen die aan de zijkanten van een boot gehangen worden bij het aanleggen, om te vermijden dat boten tegen elkaar botsen als ze naast elkaar in de haven liggen. Je ziet ze hier hangen op de eerste foto.