WAT VERTREKKEN MET ANDEREN DOET. EN MET MIJ.
Ik ben al een paar maanden aan het vertrekken. Dat wil zeggen: vanaf de aankondiging van mijn plannen, tot nu. Nu wordt het spannend. Binnen 16 dagen neem ik een one way ticket naar Athene. En nu merk ik een verschil. Aanvankelijk waren mensen gewoon blij voor mij, en nieuwsgierig. Wàt ga je doen? Wow! En wanneer? En met wie?
En nu is het bijna zo ver. En er verandert iets. Mijn omgeving neemt nu echt afscheid van mij, en het is alsof ik een beetje doodga, alsof ze het gevoel hebben me nooit meer terug te zullen zien. Wat natuurlijk niet zo is. Maar toch.
Er worden oprechte gesprekken gevoerd, soms bijna bekentenissen. Er wordt bewierookt, een laatste boek meegegeven, een brief geschreven. Het verschil tussen doodgaan en vertrekken is dat ik het allemaal mag meemaken. Niemand hoeft te zeggen: “Ach had ik maar.”
Het is heel intens, en zeer aangenaam. Er is geen verdriet, maar wel een behoefte om nog snel een aantal dingen recht te zetten, te regelen, uit te spreken. Er wordt zonder gêne geknuffeld op straat met iemand die je nog tegenkomt na lange tijd niet gezien te hebben.
Heel fijn is dat, op die manier vertrekken. Iedereen zou eens moeten vertrekken, ooit.
En wat het met mij doet? Al het materiële wegdoen is geen probleem. maar bij het inpakken gaan Maya’s eerste schoentjes in een bananendoos, net zoals haar kindertekeningen en haar lieve briefjes naar mij toen ze klein was.
Om het met Toon Tellegen te zeggen: “Ik wil je graag missen, maar ik weet niet wat dat is. Dus misschien moet ik eens vertrekken.” (Mier tegen Eekhoorn)
Karina
Foto: dochter Maya met poes. Al enkele jaren geleden, maar een van mijn favorieten.