EEN BEETJE ZOALS VLIEGEN
We doen er 40 uren over, van Griekenland naar Italië.
Ik vaar graag ’s nachts, als er geen land te bespeuren valt, en met heldere hemel. Water en sterren. Wie de wacht houdt, speurt regelmatig de horizon af naar lichten van andere boten (voor de veiligheid). Soms is het zo donker dat de zee overgaat in de lucht. ‘Het is een beetje zoals vliegen’, zegt Eline (op de foto boven: Eline blij met Italië in zicht na de overtocht).
Je voelt niet dat je een grens oversteekt, maar ’s ochtends meer je aan in een ander land. Je maakt er kennis met Saverio, taximan en fikser van alles; hij laat aan potentiële klanten gratis cornetti bezorgen, met zijn handtekening op het papieren zakje. En dat werkt: later kopen we, uit de koffer van zijn witte taxi, een bol heerlijke geitenkaas en een fles frisse witte wijn. We krijgen er gratis Italiaans straattheater bij: Saverio kijkt beledigd als ik probeer af te bieden, maar geeft er even later dan toch nog een flesje wijn bij. Van de zaak.
Ondertussen zijn Eline en Nynke in Palermo op een vliegtuig gestapt naar huis. Maar de nachtvluchten op onze zeilboot zullen ze wellicht nooit vergeten.
PS: de foto’s hieronder zijn van vorige nacht, onderweg van Ustica naar Olbia (Sardinië). De nacht was zo mooi dat ik Wouter niet wilde wakker maken om me af te lossen van mijn wacht. Geen maan, maar een fantastische sterrenhemel met de Melkweg. Tegen vijf uur ’s ochtends stond de horizon in het oosten in brand. En toen verscheen die prachtige gele vuurbol.
Daarna ben ik Wouter gaan wekken :-).