Het is intussen twee weken geleden dat we Martinique binnenvoeren. De grote oversteek werd afgesloten met een combinatie van emoties, alcoholische drankjes en slaap. Heel veel slaap.
Veel tijd om te luieren hebben we echter niet gehad; er was werk aan de winkel. Onze opstappers gingen van boord, inclusief lifter Momo. Die stond twee maanden lang in voor de technische werkjes op beide boten.
Nu sta ik er weer alleen voor. Omdat Momo een andere logica had en ook op een andere manier opruimde, was het niet altijd even vanzelfsprekend om samen aan de boot te werken. Nu leg ik alles weer op mijn logische plaats, en ik kan beginnen. De genua (het voorzeil), die we net voor vertrek wisselden met een nieuw reservevoorzeil, ging naar de zeilmaker. Daar werd het vrij snel duidelijk dat hij total loss was. Een waardig afscheid aan de vuilbakken van Le Marin is het enige wat we hem nog konden geven. Nadien verving ik oude touwen, herstelden we de diepvriezer en de airco, en dan kuisen. Van boven tot onder.
Niet lang na onze aankomst, kwam Marijke, de wederhelft van Ruud die met ons mee de oversteek maakte, aan op Martinique. Eerst ging het duo enkele dagen ontspannen in een resort om vervolgens weer in te schepen voor onze tiendaagse Paradise Island Tour. Tijdens deze reis verkenden we de nabijgelegen eilanden. We kregen van jullie, onze trouwe volgers, heerlijke aanbevelingen van mooie plaatsen en bars, die we uiteindelijk allemaal bezocht hebben.
Op Saint-Lucia gingen we voor anker in verschillende baaitjes.
Rodney Bay, de eindbestemming van de zeilwedstrijd ARC, is een begrip onder oceaanzeilers. In deze baai vind je alles om heel je boot te herstellen.
Marigot Bay is een ‘hurricane hole’ (schuilplaats tijdens een orkaan), waar je deze tijd van het jaar eerder een cocktail drinkt op een wit strandje onder de palmbomen.
La Souffrière is dan weer iets helemaal anders. Hier meer arme bevolking met kleine, vervallen huisjes. De mensen zijn wel vriendelijk en weten hoe ze moeten feesten!
Van Marjolijn kreeg ik de tip om nooit nee te zeggen wanneer locals hun diensten aanbieden. Vaak willen ze de boot kuisen of sierraden verkopen. Meestal antwoord ik met ‘Maybe tomorrow, thank you my friend!’. Maar wanneer ik plots twintig soorten drugs voorgeschoteld krijg zeg ik toch gewoon nee. ‘Not tomorrow, not next week. Thank you.’
Op die eerste dag in La Souffrière kwam een lokale visser en fixer ons warm maken voor een uitstap naar de vulkaan, een modderbad en de watervallen. We gingen in op zijn voorstel. Mijn derde vulkaan na de Stromboli bij Sicilië en Timanfaya in Lanzarote. Wat een fantastische ervaring! De watervallen waren ook niet slecht. Warm bronwater viel hard op mijn schouders, net een massage.
We sloten die uitstap af met een late lunch in een gezellig restaurantje en genoten de rest van de dag van warm zeewater en zonneschijn.
Regenen doet het hier ook wel, en hevig! Stiekem ben ik wel blij dat ik dan zelf het dek en de romp niet moet kuisen. En eerlijk gezegd waren Lanzarote en Kaapverdië zo kaal en droog dat we de groene natuur echt wel gemist hebben. Die regen nemen we er dan heel graag bij.
Volgende stop: Bequia. De mooiste en leukste plaats sinds het begin van de reis! Nu begrijp ik waarom veel wereldzeilers hier blijven hangen, of na hun wereldreis terug naar hier komen. Voor mij is dat nog te vroeg. Ik ben 21 jaar en heb nog een lange lijst met dromen die ik moet waarmaken voor ik me kan nestelen op een eilandje. Hier heeft ieder huisje een ander kleur, zijn de mensen supervriendelijk en -behulpzaam, en is de ankerplaats perfect. Geen golven en een goeie ankergrond zijn de juiste ingrediënten voor mijn goeie nachtrust.
Bequia was zo leuk dat we er een dagje langer zijn blijven liggen. We zijn er gaan snorkelen bij een onbewoond eilandje. We hebben er ook even voet aan wal gezet en ruïnes van bunkers gezien, evenals palmbomen en een klein, lief schildpadje.
Die avond passeerde local Alex met verse kreeft, waar we geen neen tegen konden zeggen. Die heeft hij dan thuis gekookt en nadien bij ons aan boord klaargemaakt.
Weer een superervaring! Ik hoop dat er hij bij ons volgende bezoek weer is.
Om de terugweg naar Martinique al wat in te korten, gingen we alvast naar Young Island, bij St. Vincent. Een halfuur na aankomst lagen we alweer op een strandje. Zullen we dat ooit gewoon worden?
Het is hier 30 graden en Facbook ontploft van sneeuwfoto’s. Sneeuw mis ik niet. Buiten de regen is er ook een goed windje hier. Voor ik het besef ben ik weer helemaal verbrand.
We eindigen het eilanden hoppen in Fort-de-France, de hoofdstad van Martinique. Daar gaan Ruud en Marijke een botanische tuin bezoeken. Karina en ik bereiden ons voor op het bezoek van Maya! Zij komt samen met ons Kerstmis vieren.
We blijven nog in Martinique tot de volgende gasten komen, in januari.
Geniet van de feestdagen en tot volgend jaar!
Wouter