VITAMIENTJES

Bijna anderhalf jaar geleden vertrok ik voor een wereldreis die drie jaar zou duren. Alles was op drie jaar afwezigheid voorzien: de geldigheid van mijn internationaal paspoort, Visa-kaart en bankkaart. Boeken, muziek en films voor drie jaar. Een exuberant afscheidsfeest.

Of ik mijn dochter niet zou missen, vroeg Pat nog voor mijn vertrek. Natuurlijk wel, had ik gezegd. Maar je kan skypen en vliegen. Dat lukt wel (zo had ik dat allemaal netjes in mijn hoofd geregeld).

In het begin liep het ook allemaal soepel. Zolang je in Europa bent, is alles redelijk dichtbij. Je hebt ook volop internet, je stuurt sms’en en je belt wanneer je zin hebt.
Maar dan begint het pas. De wereld is zo ongelooflijk mooi, maar eenzaamheid vertroebelt het zicht.

Let op: wat ik schreef tijdens mijn reis is allemaal waar. Ik héb tranen gelaten van ontroering om zoveel schoonheid. Ik héb genoten van de warmte van nieuwe vrienden: Hilde, Doris, Lieven, Monia, Horusta, Peter en Co, Manuela, Geert, Christel, Gerd, Meryem, Tina, Marie en Marie, Ghilaine, Vicky, en vele anderen. En Walvis. En ik ben daar zo dankbaar voor! Maar het was altijd tijdelijk, en afscheid nemen viel zwaar.

Zonder vriendschap en liefde lukt het niet. Daar wordt een mens ziek van.
Daarom heb ik de laatste weken die we nog voor de boeg hadden tot Australië moeten opgeven. Het was alsof ik een vitaminetekort had.

Ik ben nu al een week in België bij vrienden aan het bekomen. Van Tonga naar Brussel, dat kruipt wel even in je kleren. En daarna eens bekijken waar ik ga wonen. En paperassen regelen. Daar heb ik wat tijd voor nodig.

Maar heel binnenkort kom ik bij iedereen mijn vitamientjes halen.